Περίληψη
Σύγχρονες εξελίξεις στο χώρο των Βιοεπιστημών και της Βιοτεχνολογίας απαιτούν από το Βιοεπιστήμονα, όχι μόνο την άρτια επιστημονική και τεχνική του κατάρτιση αλλά και την ικανότητα να σκέπτεται κριτικά, να αποφασίζει και να δρα αναφορικά με τα περίπλοκα βιοηθικά διλήμματα που ανακύπτουν. Στο προσκήνιο του θεωρητικού στοχασμού περί Βιοηθικής, εγείρονται ζητήματα που άπτονται του διεπιστημονικού της χαρακτήρα και της συμβολής στην προβληματική της, των θεωρητικών και εφαρμοσμένων επιστημών, ώστε να προσεγγίζεται ο άνθρωπος ως «πρόσωπο», άξιο σεβασμού καθαυτό και ως ορθολογικό, κοινωνικό και ηθικό όν. Το παρόν άρθρο επιχειρεί να αξιοποιήσει την κοινωνικο-πολιτισμική και την προσωποκεντρική θεωρία των P. Jarvis και C. Rogers αντίστοιχα, για τη διδασκαλία και τη μάθηση των ενηλίκων, ως θεωρητικό πλαίσιο για την εκπαίδευση του Βιοεπιστήμονα. Πρώτα παρουσιάζει, αναλύει και συζητά τις απόψεις των δύο στοχαστών σχετικά με το πώς νοείται ο Βιοεπιστήμονας ως «πρόσωπο». Στη συνέχεια, αναφέρεται διεξοδικά στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ενισχυθεί θεωρητικά και να διαμορφωθεί σε επίπεδο εκπαιδευτικής πρακτικής ένα στέρεο προσωπο- κεντρικό «Βιοεπιστημονικό ήθος», που να αποδίδει απόλυτη προτεραιότητα και έμπρακτο σεβασμό στον άνθρωπο, ως παραγωγό, ως διαχειριστή και ως αποδέκτη της επιστημονικής γνώσης, χωρίς όμως και να αγνοεί τις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές και πολιτισμικές επιταγές ή δεσμεύσεις, αλλά να τις διαχειρίζεται κριτικά, στη βάση ενός ορθολογικού και συνάμα ανθρωπιστικού προσανατολισμού.
