Περίληψη
Σκοπός της μελέτης μας είναι να διερευνήσει τις διαδικασίες και τους τρόπους με τους οποίους συγκροτήθηκε, οργανώθηκε και ασκήθηκε η πολιτική για τις μαθητικές κατασκηνώσεις – παιδικές εξοχές στη χώρα μας από 1911 μέχρι και το 1953. Για την προσέγγιση του θέματος χρησιμοποιήσαμε τη μέθοδο της ιστορικής έρευνας. Η παιδική εξοχή θεωρείτο ένα νέος τύπος σχολείου στην ύπαιθρο κατά τη διάρκεια των διακοπών, ένας πρόσφορος χώρος πρακτικής εφαρμογής των αρχών της νέας αγωγής και του σχολείου εργασίας. Οι δραστηριότητες που πραγματοποιούνταν στις παιδικές εξοχές ήταν: η ανάγνωση, η κολύμβηση, οι γυμναστικές ασκήσεις, τα παιχνίδια, ο περίπατος και η διαμονή στο δάσος. Στην αναγκαιότητα των παιδικών εξοχών εντάσσεται και η κοινωνική τους διάσταση εξασφαλίζοντας την υγεία των απόρων μαθητών, των μαθητών που οι οικογένειές τους (κυρίως των αστικών κέντρων) με τα πενιχρά τους μέσα δεν δίνονταν να προασπίσουν. Η εξέλιξη των παιδικών εξοχών στην Ελλάδα μπορεί να χωρισθεί σε τρεις περιόδους: Η πρώτη συστάζεται Ιατρο-κοινωνική και εκτείνεται από το 1911 ως το 1928. Η δεύτερη χαρακτηρίζεται Ηθικο-κοινωνική (από το 1929 ως το 1945), και η τρίτη χαρακτηρίζεται Υγιεινο-κοινωνική (από το 1946 ως το 1953).
Πλήρες Κείμενο: 
Ο θεσμός των Μαθητικών κατασκηνώσεων – Παιδικών εξοχών στην Ελλάδα 550 ΚB